Reżyseria: Joel Zwick
Główną bohaterką jest Harmony (Kim Basigner), która urodziła się podczas koncertu Elvisa Presleya i jako mała dziewczynka miała z nim bliski kontakt. Obecnie jest akwizytorką kosmetyków. Podczas jednej trasy przez przypadek zabija paru sobowtórów Elvisa. Każde kolejne spotkanie z jednym z nich budzi w niej paraliżujący lęk przed zbliżającą się tragedią. Dlatego, kiedy widzi u Milesa (John Corbett) presleyowski kostium, za wszelką cenę stara się od niego uciec. Na dodatek deptający po piętach agenci FBI również nie sprzyjają ich szczęściu…
Przyznam się, że jak za pierwszym razem obejrzałam tą komedię (niecałą) to płakałam ze śmiechu. Za drugim razem aż tak bardzo mnie to już nie śmieszyło, więc po tym można ocenić, że humor w filmie jest, ale nie stały. Zresztą bardzo mało jest komedii, które śmieszyłyby mnie tak samo za każdym razem jak pierwotnie. Odpada przy tym element zaskoczenia. Nie mniej jednak Zabójcza blondynka to przyjemna komedia romantyczna, gdzie więcej komedii niż romansu, a ten ostatni jest dla mnie zbyt naiwny i ckliwy, ale w porządku.
Od różu głównej bohaterki oczopląsu nie dostałam, ale zastanawiam jak długo można żyć w samym różu. Różowy kostiumik, buciki, samochodzik… A do tego długie, faliste blond włosy – klasyczny przykład blondynki, która kojarzy się głównie z nowinkami kosmetycznymi. Wciąż zagadką jest dla mnie, że znajdują się mężczyźni, którzy przełykają to, a nawet mają ochotę na więcej. Zabawną postacią był homoseksualny kierownik różowej firmy kosmetycznej. Zresztą jak pokazywali przy napisach, na planie filmowym też było przy tym sporo śmiechu. Spodobała mi się rola Toma Hanksa. Taki aktor i taki skromny epizod z skrzynką na głowie. Mina bezcenna ;).
Film nie tylko dla fanów Elvisa (antyfani będą również mieli z czego czerpać satysfakcję), nie tylko dla miłośników różu (choć alergikom tego koloru zdecydowanie odradzam), ale przede wszystkim dla widzów łaknących porządnej rozrywki w letnie wieczory.
Ocena: 7,5