Straszna I wojna światowa i totalnie straszna II wojna światowa

  Autor: Terry Deary

Wojny światowe znamy z nudnych lekcji historii, przerażających, przejmujących książek i filmów. Zawsze w pewien sposób przedstawia się je jako straszne masakry, pełne bólu i cierpienie. No cóż, taka była, więc się nie dziwmy. Książka z serii Strrraszna historia, mimo strasznego tytułu i przerażającej prawdy, którą usiłuje przedstawić, jest ciekawa i zabawna. Naprawdę trudno poczuć ten koszmar, tą atmosferę pełną lęku i niebezpieczeństwa. Czyta się na luzie, jakby to były historia o czerwonym kapturku, niby straszna, ale nie tak bardzo. Aby nie było, że książka jest taka bez uczuć, znajdują się w niej treści, które przy odrobinie wyobraźni stają się ohydne i odpychające. Może trochę przejmowały fragmenty, kiedy wykorzystywano do niecnych celów zwięrzęta. No, ale tak to jest z ludźmi. Jak kiedyś na kazaniu misjonarz opowiadał o iluś tysiącach ofiar śmiertelnych w ludziach, to wszyscy przyjęli to spokojem bez wzruszenia, a kiedy zaczął rozprawiać jak u jednej rodziny zjadł kotlet, na który rodzina poświęciła swojego psa, to cały kościół zareagował przejętym jęknięciem. Ale w końcu co się dziwić. Tu ludzie te wojny wymyślają, a nie psy, ptaki i inne zwierzęta. One są bezbronne, wobec przemocy ludzi. Książka bardzo ciekawa, przedstawia historię od innej strony, niby tej straszniejszej, ale dla mnie to była dobra dawka ciekawostek.

Opis:

„Historia z podwójną dawką horroru! – Jak w czasie I wojny światowej można było ocalić życie, wąchając własne siuśki? – Dlaczego w II wojnie światowej białe kamasze niosły śmierć? – W jaki sposób para starych skarpetek może zdradzić tajemnicę państwową? Straszna I wojna światowa to cztery lata okopowego horroru, który miał trwać tylko cztery miesiące…Totalnie straszna II wojna światowa ogarnęła cały świat; oblegano miasta w śnieżnej zawiei i walczono w błotnistych okopach w parnej dżungli. Czadowe czyny, postrzelone przepisy, totalnie tragiczne testy i… próby przejścia pola minowego wojennej wiedzy, jaką można zaserwować swojej nauczycielce (nauczycielowi) historii…”