O książkach Beaty Pawlikowskiej (+ refleksja)

Zacznę od refleksji…

Nauczyłam się, żeby nie pisać o wszystkich przeczytanych książkach na siłę, bo tekst później okazuje się niezdatny do czytania. Jednak po paru miesiącach stwierdziłam, że blog przestał być miejscem dla mnie praktycznym, bo o wielu lekturach tutaj informacji nie znajduję, co powoduje u mnie konsternację – czy na pewno to czytałam, i co dalej? Podobało mi się, czy nie i dlaczego? Na to ostatnie pytanie mój zeszyt nie potrafi odpowiedzieć, bo poza oceną uzasadnienia tam nie notuję. Innym skutkiem odpuszczania sobie opinii niektórych książek jest to, że wkrótce będę się ograniczać do samych egzemplarzy recenzenckich, a nie na tym miał opierać się ten blog. Przepraszam, że piszę o tym w poście poświęconym książce Beaty Pawlikowskiej, ale to właśnie jedna z jej książek przyczyniła się do powyższych refleksji. I postanowiłam, że skoro jest wielu czytelników lubiących czytać krótkie posty, wyjdę im naprzeciw zamieszczając co jakiś czas krótką notkę, której recenzją nawet w optymistycznym świetle nazwać nie będzie można.

Tak więc muszę powiedzieć, że tym razem Beata Pawlikowska mnie bardzo rozczarowała. Tak jak chłonęłam niczym powieść reportaż o jej wizycie w Malezji, tak w przypadku Podróżuj, módl się i kochaj (który klarownie nawiązuje do książki Elizabeth Gilbert, przez wspólny punkt podróży jakim była dla obu pań Indonezja i wizyta u szamana Ketuta), książeczkę przeczytałam w godzinę, nie wynosząc z niej nic poza paroma balijskimi zwrotami (a nuż kiedyś się przydadzą…). Nawet zdjęcia nie pomogły, bo w tym kieszonkowym formacie niewiele było na nich widać. Uważam, że wydanie tej opowieści w osobnej książce było niczym innym, jak naciąganie fanów na kasę.

Ocena: 3,5/6
Inspiracja: nauka języków obcych.

Edit: po kompletowaniu spisu nieopisanych książek odkryłam z niemałym zaskoczeniem, że o wcześniej przeczytanej przeze mnie książce Pawlikowskiej też tutaj nie wspomniałam. Więc to czym prędzej nadrabiam

Książka z serii Blondynka Tao: Rajd samochodami przez dżunglę w Malezji jest pierwszą przygodą Pawlikowskiej, o której z wypiekami na twarzy mogłam przeczytać. Bowiem Beata Pawlikowska pisze w taki sposób, że momentami zapominam, że mam do czynienia z reportażem, a nie powieścią przygodową. O tym, że historia podróżniczki budzi duże emocje wśród czytelników, świadczyły ich liczne dopiski na marginesach egzemplarza wędrującego, które czytałam z uśmiechem i sama czasem dodawałam coś od siebie. Generalnie wiele czytelniczek stwierdziło, że nigdy ich stopa nie postanie w dżungli, zapewne z powodu niepewnej pogody i ogromnej ilości pijawek. Po tej książce koniecznie chciałam poznać kolejne, ale jak widać na powyższym przykładzie, nie wszystkie książki Pawlikowskiej są równie pasjonujące.

Ocena: 5/6
Inspiracja: sięgnąć po inne książki Pawlikowskiej z serii Blondynka Tao.