Reżyseria: Shaad Ali
Alwira (Preity Zinta) jest młodą Pakistanką od wielu lat mieszkającą w Wielkiej Brytanii, która przyrzekła w kościele, że nigdy nie zakocha się w chłopaku pochodzącym z jej stron. W kawiarence przy dworcu do jej stolika dosiada się zbyt pewny siebie Ricky (Abhishek Bachchan). Oboje nawzajem opowiadają historię o swoich narzeczonych, na których rzekomo właśnie czekają. Po tych dwóch godzinach są tak bliscy sobie, jakby byli razem całe życie. Pozostaje jednak problem fikcyjnych narzeczonych.
Produkcje Bollywoodu nie należą do filmów najwyższych lotów (widać to m.in. na słabej scenografii), jednak mają w sobie coś charakterycznego co wyróżnia ich na tle innych filmów. Niewątpliwie do nich należy muzyka, tańce i stroje. Nie dziwię się więc, że filmy te znajdują swoich odbiorców i mają też sporo gronów fanów a szczególnie fanek. Ja co prawda do nich nie należę, ale mogę zrozumieć ich fascynację kulturą indyjską i bollywoodzkimi musicalami.
Jak wspominałam, nie są to filmy najwyższych lotów. Ten również jest słaby, głównie pod względem fabularnym. Nie mówię już o przewidywalności, która jest charakterystyczna dla każdego z tych filmów, ale o naiwności, która jest wręcz śmieszna. Przecież te wymyślone historie o narzeczonych były tak naciągane i przesłodzone, że fabuła okazałaby się totalnym kiczem, gdyby te historie okazały się prawdziwe. Naciągany jest też cały film, bo całą fabułę można byłoby przedstawić znacznie krócej, co prawda z ograniczeniem niektórych pokazów tanecznych, ale myślę, że to lepiej zrobiłoby produkcji. Komedię tworzyła właśnie ta naiwność i słodkawość. Nie liczmy na jakieś porządny humor.
O aktorach trudno mi się wypowiedzieć, przynajmniej na razie, bo jest to dopiero mój drugi bollywoodzki film i nie wiem jak aktorzy spisują się ogólnie w karierze. I na razie nie jest to jeszcze ten film, który zmieni moje zdanie, że kino bollywoodu to coś więcej niż taniec i stroje oraz mizerna historyjka miłosna.
Ocena: 5/10