Reżyseria: Rob Minkoff, Maria Piotrowska, Roger Allers
Obecnym królem zwierzęcego królestwa jest Mufasa, któremu rodzi się synek Simba. O miejsce na tronie jest zazdrosny brat Mufasa – Skaza i wykorzystuje łatwowierność swojego bratanka do różnych niebezpiecznych misji mających na celu pozbycia się Mufasy i Simby. Kiedy ginie Mufasa, Simba za radą stryja ucieka z królestwa do krainy, gdzie motto brzmi Hakuna Matata i znajdzie przyjaciół: Timona i Pumbę.
Disney’owska bajka znana wszystkim, jeśli mnie pamięć nie myli to obejrzałam ją albo „dwójkę” w pierwszej klasie podstawówki na rekolekcjach szkolnych. Od tego momentu upłynęło wiele czasu, więc miło było po 10 latach tą bajkę odświeżyć. Animacja jest przede wszystkim radosna, głównie z powodu radosnych i pięknych piosenek. Muzyka Eltona Johna i Hansa Zimmera w tym filmie odgrywa dużą rolę (choć przy dużej głośności może być zbyt krzykliwa). Nie brakuje też humoru, którego więcej zauważą dorośli niż dzieci jak się przekonałam. Oprócz radości znajdziemy tu też kilka powodów do smutków, do których można zaliczyć śmierć Mufasy i tułaczkę Simby (ale obeszło się bez płaczu, w przeciwieństwie do śpiewania ;D). Bohaterowie są sympatyczni, co możemy za wdzięczyć disney’owskiej grafice, która nawet w dzisiejszych czasach jest lepsza od współczesnych kreskówek. Oprócz grafiki z pewnością na charakter postaci miały głosy dubbingowane przez Wiktora Zborowskiego w roli Mufasy, Krystyny Tyszkiewicz, Pawła Tucholskiego, Tadeusza Borowskiego, Marka Barbasiewicza, Jacka Czyż, Emiliana Kamińskiego i Krzystofa Tyńca.
Cóż więcej mogę napisać. To były kiedyś bajki piękne, muzyczne i z sensownym przesłaniem. Powrót do dzieciństwa.
Ocena: 7,5/10
Piękna opowieść. Zawsze z sentymentem będę wracał do „Króla Lwa”. Szkoda, że teraz dzieci wychowuje się na sztucznych, komputerowych obrazach – tak jakby rysunek był gorszy, pomimo tego, że moim zdaniem bije komputerowo wygenerowane postaci na głowę.[muzykoblog.blog.onet.pl]