Reżyseria: Derek Jarman
Biografia barokowego włoskiego artysty, który na łożu śmierci wspomina swoje życia pełne wzlotów i upadków.
Bardzo lubię filmy biograficzne, zwłaszcza o malarzach. O Caravaggio i jego twórczości miałam niedawno na zajęciach. Malarz mnie nieco zaintrygował, więc tym bardziej ucieszyłam się, kiedy w telewizji puszczono film na jego temat. Niestety tak jak wszystkie filmy z tego gatunku potrafią zafascynować duchem epoki i życia artysty, tak ten okazał się kompletną klapą. Od samego początku wieje nudą i mam wrażenie, że producenci nie mieli pomysłu na film. W sumie skupiono się głównie na życiu seksualnym malarza, czyli jak to określiła moja mama, mieliśmy do czynienia z orgią pedałów. Z całym szacunkiem dla homoseksualistów, ale to co się działo w filmie było tak wulgarne i niesmaczne (również w stosunkach międzypłciowych), że inaczej tego nazwać się nie dało. Ja nie mogłam się połapać, który z aktorów jest tym malarzem. Mówiłam, że brak w filmie ducha epoki, czyli wczesnego baroku, mamy więc XVI wiek jako czas akcji. A jak w praktyce on jest przedstawiony? Jeden z bohaterów przegląda album z reprodukcjami obrazów, artysta siedząc w wannie pisze na maszynie do pisania, a poprawki wykonuje długopisem. A rekord pobija stary samochód, który charakteryzował przełom XIX/XX wieku. Pomieszanie epok kompletnie. Stroje też z najwcześniej z końcówki XIX wieku. Po prostu tragedia, rozumiem pojedyncza wpadka, ale tyle przedmiotów świadczy o kompletnymu twórców braku pojęcia na temat epoki baroku. A sprawdzałam w opisach filmu i nie jest to uwspółcześnienie życia artysty.
Nuda, brak klimatów i pojęcia na temat epoki. Ponadto mam wrażenie, że twórcy na temat filmowanego artysty wiedzieli tylko(poza tym, że malował), że lubował się w chłopcach. No i mimochodem wspomnieli o morderstwie. Zbyt powierzchownie potraktowali temat. Naprawdę kiepsko. Mam nadzieję, że późniejszy film o Caravaggio zaprezentuje wyższy poziom wiedzy o sztuce.
Ocena: 2/10