Wojna chocimska. Ogród fraszek

  Autor: Wacław Potocki

Poleciałam ambicją i przeczytałam większą część niż fragment omawiany na lekcji dotyczący Wojny chocimskiej. Trochę dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że jest to pierwszy raz, kiedy przeczytałam całość jakiegoś fragmentu. I akurat stwierdziłam, ze twórczość Potockiego powinnam poznać bliżej, a kiedy lepiej, jak nie w czasie omawiania epoki baroku i zapoznaniem się z wydarzeniami i tamtejszą literaturą. Więc jestem na bieżąco i wiedzę pogłębiłam.

Wojna chocimska jest poematem, ponoć obszerniejszym od Pana Tadeusza, w co trudno mi uwierzyć, ale jeśli mój egzemplarz to nie była całość poematu, to mogę uwierzyć. Dotyczy on wojny chocimskiej w XVII wieku, za czasów króla Zygmunta. Autor chciał pokazać w tym eposie postać idealnego sarmaty, którego przykładem był Karol Chodkiewicz. Ukazując idealne cechy sarmaty, chciał namówić szlachtę do naśladowania. Opisy wojny, społeczeństwa porównuje do opisów z innych epok, źródeł. Znaleźć można też nawiązanie do Biblii, jak Dawid walczył z Goliatem.

Zrobiło na mnie wrażenie pisanie poematu, który łączy prozę i poezję i tym sposobem można opowiedzieć kawał historii. To jest niesamowite. Fakt, że czyta się trudno, by zrozumieć w pełni treść, ale o wiele łatwiej kiedy znasz historię i wiesz o czym mowa. Wówczas poemat staje się o wiele wyraźniejszy.

Drugą częścią tej książki jest Ogród fraszek i jak sam tytuł mówi, w tej części mamy do czynienia z fraszkami Potockiego. Nie są tak krótkie, jak fraszki Kochanowskiego, ale równie o krótkiej treści i żartobliwych podtekstach. Bardzo przyjemnie się je czytało, mimo staropolskiego języka. Fraszki te mają w sobie wiele prawdy, nawet tej najgorszej, ale jak widać można o niej pisać nie w sposób brutalny i oskarżający, lecz z humorem, acz zmuszający do przemyśleń.