Książę Mgły – Carlos Ruiz Zafón

Napiszę parę słów na temat tej pozycji, będącej drugą książką Zafona jaką przeczytałam. Piszę w głównej mierze z powodu wyzwania trójki e-pik z ubiegłego miesiąca, kiedy to nie udało mi się przeczytać książki autora pochodzącego z krajów Morza Śródziemnego. A ponadto Książę Mgły to jedna z książek poleconych przez czytelników bloga (tak, tak zaglądam do Księgi Czytelników ;-)).

Nie miałam oporów przez sięgnięciem po tę książkę, ponieważ pamiętam, że Cień Wiatru bardzo mi się podobał. Zwątpiłam trochę, kiedy zobaczyłam objętość tej książki (tu muszę zrobić dygresję: nie lubię cienkich książek, bo nie zapowiadają one długiej fascynującej lektury i często są niedopowiedziane/niedopracowane). Ale takie cienkie były owoce początkowej twórczości Carlosa Ruiza Zafona, dla którego Książę Mgły jest taką powieścią, którą on chciałby przeczytać będąc zarówno młodym jak i starszym czytelnikiem. Ja powiem tyle, gdybym była kilka lat młodsza, książka przypadłaby mi do gustu bardziej. I może też wtedy byłabym zainteresowana kolejnymi częściami cyklu. Teraz takie krótkie historyjki z elementami fantasy nie pociągają mnie. Jakiś taki rok mam, że absolutnie nie ciągnie mnie do fantasy i fantastyki. Dlatego też lekturę Księcia Mgły odebrałam przeciętnie, ale równocześnie, z obiektywnego punktu widzenia jestem w stanie stwierdzić, że to dobra książka. Szczególnie jest dobrą pozycją dla dzieci i młodzieży, których widok grubego tomiska przeraża i zniechęca do czytania. A Książę Mgły jest krótki, zwięzły i konkretny. Przy czym zakończenie jest tak skonstruowane, że zachęca do sięgnięcia po kolejną część przygód rodzeństwa Carvenów. Bo w końcu, który nastolatek nie zaintryguje się starym domem w opuszczonej okolicy, na którą zrzucono klątwę, wskutek czego dzieją się dziwne rzeczy, a bohaterowie poznają tajemniczych ludzi?

Ocena: 4/6