40-letni prawiczek

  Reżyseria: Judd Apatow

Tytułowy 40-letni prawiczek to Andy, który nie ma dobrych relacji z kobietami, uważa się za dżentelmena, dlatego nigdy z kobietą dalej niż pocałunek nie poszedł. Koledzy z pracy postanawiają mu pomóc, by zaliczył swój pierwszy raz.

Po tytule można się spodziewać seksistowskiego filmu, pełen nieprzyzwoitych słów, relacji damsko-męskich, skupienia się na „tych” członkach ciała i imprezek. Jakoś przeżyłam. Podobała mi się podstawa Andy’ego, który koniec w końcu został rozprawiczony dopiero po ślubie. Co za porządny chłop i to w takim filmie. Zrobiło to na mnie pozytywne wrażenie. Poza tym miał swoje hobby, bardzo interesujące swoją drogą. W sumie bohaterowie w tym filmie byli monotonni, jak to faceci myśleli tylko o jednym, różniła może ich sytuacja z kobietami, jeden ją miał, inny rozpacza po jej odejściu, a inny nie ma, bierze jak leci. No i szefowa, która liczyła na coś pikantnego od swoich pracowników. W sumie od tej strony to był humor dla pewnie większości widzów, których takie filmy bawią. Owszem, ja się czasem pośmiałam, ale założę się, że nie z tego, czego pośmieliby się inni. W sumie dla mnie takie filmy są mało romantyczne, wole chyba bardziej bajeczne, czyściejsze itp. scenariusze. Ale jak powiedziałam wcześniej, zrobiło na mnie wrażenie zakończenie. Niespodziewałam się takiego obrotu akcji. I słynny pocałunek na ruchliwej ulicy – jak w wielu filmach. Jeśli chodzi o Steve Carella, to jego pocałunki i na środku toru bywały, mając na myśli Dorwać Smarta.

Cóż mogę powiedzieć, żadna rewelacja, nawet za słabe jak na komedie romantyczne. To nie mój typ, co za dużo to nie zdrowo. a tu seksizmu było w niesmacznych porcjach.