Casablanca

  Reżyseria: Michael Curtiz

Jest rok 1941, trwa II wojna światowa, akcja dzieje się w Casablance. Rick (Humphrey Bogart) jest właścicielem popularnej kawiarni. Pewnego wieczoru wśród gość rozpoznaję Ilsę (Ingrid Bergman), jego dawną znajomą z Paryża z mężem Victorem (Paul Henreid), który jest aktywnym działaczem ruchu oporu. Kiedy do kawiarni przybywa generał III Rzeszy, Victor jest zagrożony z ich strony, Rick postanawia pomóc im uciec.

Chcę mi się powiedzieć, że wtedy to były melodramaty… Przez przypadek, kiedy weszłam na stronę filmwebu, zobaczyłam, że jest w spisie premier tygodnia. Zastanawiałam się czy to zbieżność tytułów, czy faktycznie film ’42 roku ma premierę w Polsce dopiero teraz. I faktycznie ma. Lepiej późno niż wcale.

Jest to chyba najstarszy film jaki obejrzałam i wbrew moim wcześniejszym przekonaniom ten klimat staroci nie jest taki zły. Fakt, że niektóre sceny, aktorstwo, stroje i w ogóle fabuła bywa śmieszne, ale to z racji zauważalnym zmian w produkcji filmów. Wiem, że dostał Oscara i to nawet nie jednego, ale musiałam się upewnić czy przypadkiem nie za montaż, który był po prostu kiepski. Nie mówię o jakości filmu, bo miałam wersję koloryzowaną i przez to może tracić. Dźwięk też kiepski, ale tak patrząc na niektóre obecne filmy, to w sumie nie wiele się zmieniło.

Trochę nielogiczne było dla mnie zakończenie, a dokładniej teksty Ilsy i Ricka, co innego mówili, a co innego gadali. Trochę głupie to było. Ale reszta w porządku. Nawet film mi się podobał, byłam mile zaskoczone. Choć nie popłakałam się nad losem dwojga byłych kochanków to jednak tworzy to dobry melodramat.