Spadkobiercy

Książka, o której adaptacji jest chyba głośniej niż pierwowzorze. Filmu jednak nie widziałam, ale myślę, że to nadrobię, bo wizualnie musi być bardzo ładny. Akcja Spadkobierców dzieje się na Hawajach i klimat tego miejsca wyraźnie czuć w książce. Dzięki czemu, pomimo nienajprzyjemniejszej fabuły, ma się pozytywne wrażenia z książki. Powieść porusza dość trudny problem, śmierć bliskiej osoby, z którą trudno się oswoić, pogodzić. Jest to dramat rodzinny, gdzie ojciec nie zna dobrze swoich córek, nie potrafi nimi się zająć, a przy okazji odkrywa, że jego umierająca żona miała romans i chciała go porzucić. Starsza córka mieszkająca w internacie, z powodu kłótni z matką nie chciała wrócić do domu, a młodsza córka zagubiona w tej rzeczywistości i przechodząca okres dojrzewania widzi idola w siostrze i naśladuje jej zachowania, ku przerażeniu ojca (i czytelnika też).

Nie podoba mi się podejście ojca do rodziny, to, że nie zajmował się córkami, kiedy były małe, że nie potrafi nawiązać z nimi kontaktu, że zachowuje się jak dziecko (uciekając przed lekarzem). Dialogi jakie przeprowadza z córkami, lekarzem, nianią i znajomymi są drętwe i nienaturalne. Odnoszę wrażenie, że człowiek nigdy nie nawiązywał żadnych relacji ze społeczeństwem i teraz sytuacja zmusiła go do pierwszych nieśmiałych kontaktów. Ja rozumiem, że sytuacja, w której się znalazł jest ciężka, ale czasami takie tragedie są potrzebne, aby człowiek dorosnął.

Nie będę wspominać o sprawach ziemi, którą główny bohater otrzymał w spadku po ojcu i poszukiwaniach najlepszego najemcy, bo to jest wątek pomimo, że tytułowy, to drugoplanowy.

Powieść niezwykła, mimo delikatnych i smutnych wątków, autor nie targa uczuciami czytelnika i nie zmusza do łez. Jest to rzeczowa historia, którą powinien każdy przeczytać, by mieć świadomość jak nasz los może się odwrócić i o ile łatwiej byłoby nam się z tym zmierzyć, gdybyśmy wcześniej zwrócili uwagę na inne, wbrew pozorom, ważne sprawy. A ja daję wielki plus za cudną scenerię :).

Ocena: 5/6