Reżyseria: Tim Blake Nelson
Kolejna opowieść na motywach szekspirowskiego dramatu o zdradzie, zazdrości i nieufności. Tym razem akcja została przeniesiona do amerykańskiej szkoły średniej. Ciemnoskóry Odin (współczesny Otello) jest najlepszym graczem i umawia się z najładniejszą dziewczyną w szkole – Desi. Jego kolega z drużyny – zazdrosny o umiejętności Odina i jego dziewczynę – Hugo, stara się go przekonać o niewierności Desi…. (filmweb)
Kolejne przełożenie języka Szekspira na język młodzieżowy. Podobnie jak w przypadku Zakochanej złośnicy, przełożono czas i miejsce utworu na współczesne środowisko szkolne.Takie adaptacje mają przekonywać o uniwersalności treści angielskiego dramaturga. Zazdrość bez względu na czas i miejsce zawsze będzie niszczyć ludzi. Choć w większości wypadków nie kończy się może tak tragicznie jak w filmie, to jest to uczucie wyniszczające. Hugo zazdrości umiejętności Odina, jego dziewczyny i tego, że jest on faworyzowany przez ojca Hugo i większość szkolnej społeczności. Hugo to postać, która potrzebuje zwrócić na siebie uwagę, chce zniszczyć paskudne uczucie zazdrości, niszcząc jej obiekt. Nie prowadzi to do niczego dobrego.
Po raz kolejny mogłam zobaczyć Julię Stiles, która grała wcześniej w Zakochanej złośnicy, a także w Hamlecie. Czy aż tak pasuje do szekspirowskiego teatru? Nie jestem o tym przekonana. ALe żywię do tej aktorki sympatię. Podobnie, większość młodzieży nie przekonywała do swoich ról. Może poza Odinem, jedynym czarnoskórym w szkole, którego grał Mekhi Phifer. Bohater był nie tylko najlepszym graczem na boisku, ale też najciekawiej zagranym.
Klimat filmu przypomina video klipy z lat 90-tych, więc z pewnością dotrze do wspomnień niektórych widzów. Niekonwencjonalne adaptacje dramatów Szekspira zawsze są warte uwagi, aby przekonać się do jakich pomysłów, angielski geniusz potrafił zainspirować. Szkoda, że tylko część z nich staje się arcydziełami czy filmami kultowymi.
Ocena: 6,5/10