Reżyseria: Grzegorz Zgliński
Historia dwóch braci – Alfreda i Jerzego – którzy w trakcie podróży kolejką podmiejską są świadkami brutalnej napaści na młodą dziewczynę. Jerzy bez namysłu staje w obronie kobiety, natomiast Alfred zawodzi – bojąc się o własną skórę reaguje poniewczasie i staje się biernym świadkiem tragedii młodszego brata..(filmweb)
Wczoraj pisałam o tym, jak sensacyjne filmy stają się zagmatwane i do końca nie wiem co jest głównym tematem. Wypadek brata bohatera wydał mi się jednym z bocznych wątków, ale jak się okazało to wokół tego kręciła się cała fabuła. Znaczenie tytułu dosłownie poznajemy w pierwszych scenach filmu, kiedy Alfred na pełnym gazie zakręca i przejeżdża przez tory kolejowe przed samym nadjeżdżającym pociągiem. Wymyk się udał, choć wzrost adrenaliny udzielił się zapewne każdemu widzowi. Następny wymyk też ma miejsce w okolicznościach pociągu, jednak ten ma dramatyczne skutki. Alfred biernie patrzył jak banda łobuzów bije jego młodszego brata, którego później wyrzucają z pociągu. Ratował własną skórę, ale nie uratował tym wyrzutów sumienia, które będą go dręczyć przez resztę życia oraz nie uchronił się przed oskarżycielskimi spojrzeniami rodziny.
Więckiewicz zrobił się ostatnio bardzo popularnym aktorem, nazywam go pietruszką, bo nikt za nim nie przepada, a jest w każdej zupie, tj. w filmie. Ja osobiście czuję przesyt, a nie docenię jego kunsztu aktorskiego, póki będzie grał podobne role ponurych gości z jakąś tajemnicą czy czarną przeszłością. Absolutnie nie widzę go w roli komedii, no chyba, że w czarnej jak np. Kołysanka. Z pozostałych aktorów obsadzony w Wymyku kojarzę tylko Dziędziela, który grał w Weselu i Ślubach panieńskich. Tu gra rolę ojca po wylewie. Aktorstwo tutaj niczym szczególnym się nie wyróżnia, a sam film powiem, że mnie nudził, poza paroma scenami, które zrobiły na mnie jakieś większe (niż ziewanie i rozciąganie się na kanapie) wrażenie. Rodzime filmy sensacyjne wyraźnie mi nie leżą.
Ocena: 6/10