Dziewczynka z kotem, reż. Asia Argento

Mieć sławnych rodziców to duma w szkole, czasem problemy, kiedy znajomi zazdroszczą. Sławni rodzice to osoby, których praktycznie ciągle nie ma w domu, bo dla nich kariera jest istotniejsza od rodzonych dzieci, wskutek czego ci ostatni są najbardziej poszkodowani.

Mogłoby się wydawać, że 9-letnia Aria jest w najlepszej sytuacji, bo w przeciwieństwie do swoich przyrodnich sióstr mieszka z obojgiem rodziców. Nic bardziej mylnego, zwłaszcza w sytuacji, kiedy rodzice się rozstają. Podział dzieci w takim przypadku jest jasny, każda z córek idzie do swojego rodzica. Co się dzieje z Arią? Jest zmuszona do prowadzenia życia na walizkach. Łatwiej ją wyrzucić z domu, bo jest nadzieja, że drugi rodzic ją przyjmie. Zresztą jaka nadzieja, matka jasno wyraziła się, że co to za rodzic, co wyrzuca własne dziecko z domu, to jego obowiązek by się nim zająć – po czym odesłała Arię z powrotem do ojca. Tej hipokryzji chyba nie muszę komentować.

Aria ma też najlepszą przyjaciółkę Angelicę. Obie robią wszystko razem i tak samo. Do pewnego momentu, kiedy Angelice przestaje podobać się zachowania przyjaciółki. Sytuacja rodzinna odbija się na Arii, która próbuje odreagować kosztując „dorosłości”. I to sprawia, że mam ambiwalentne uczucia, bo dziewczyna nie budzi we mnie sympatii, a jednak jej sytuacja powinna wzbudzać współczucie, a zamiast tego czuję irytację. Nie do niej, ale do jej niezrównoważonych emocjonalnie rodziców. Rodziców, dla których Aria jest obrazem znienawidzonej byłej drugiej połówki, owocem nieudanego związku. Dziewięciolatka walczy o uwagę rodziców, o ich miłość, zamiast tego jest przedmiotem wylewania frustracji i zwalania odpowiedzialności za wszelkie niepowodzenia. Sukcesy Arii, która pisze najlepsze wypracowania w Rzymie, rodziców nie obchodzą, o czymś świadczą puste krzesła na auli, w której laureatka czyta swoją nagrodzoną pracę.

Obraz Asi Argento jest trenem ku czci córek urodzonych pod „szczęśliwą” gwiazdą, która nie dojrzała do bycia rodzicem, ani nawet do nawiązania odpowiedzialnej relacji z inną osobą. U dorosłych bohaterów dominuje spontaniczność, nadpobudliwa emocjonalność, narcyzm, hipokryzja i brak stabilizacji. U dzieci z kolei jest to nieco naiwne wołanie o uwagę rodziców, którzy bez względu na to co zrobią, są niezaprzeczalnym autorytetami. Ale w końcu skąd mają czerpać wzorzec do naśladowania?

Ocena: 7/10

Za możliwość obejrzenia filmu dziękuję.

2 thoughts on “Dziewczynka z kotem, reż. Asia Argento

  1. Bardzo „cięzka” tematyka filmu jak dla mnie ale wydaje mi się, że zasługuje na więcej niż 7/10. Dobra gra aktorów, a przede wszystkim niezłe dialogi – to mi się podobało najbardziej.

Skomentuj ~Leszek Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *