Ostatni samuraj

  Reżyseria: Edward Zwick

Nathan Algren (Tom Cruise), amerykański żołnierz przypływa do Japonii, by szkolić wojsko imperatora Meiji. Wojsko to ma przełamać tradycję i pozbyć się wojowników zwanymi samurajami. Algren tocząc walkę z przeciwnikami zostaje pojmany przez samurajów. Podczas uwięzienia poznaje życie samurajów i stojącego na ich czele Katsumoto (Ken Watanabe). Czy to zmieni jego stosunek do samurajów? Po czyjej stronie będzie walczył?

Jeden z wielu filmów, w którym możemy poznać kulturę japońską, ich zachowania, co wypada, a co nie. To co dla nas może wydawać się paranoją, dla nich to oczywista powinność, zresztą jak powiedział Katsumoto: was dziwią nasze obyczaje, a nas dziwią wasze obyczaje. Kultura jest specyficzna, ale też fascynująca, tym bardziej, iż jest bardzo odległa od naszej. Charakterystyczna architektura, która obecna w tle tworzyła tamtejszy klimat filmu. Co, moim zdaniem najciekawsze w kulturze zarówno japońskiej jak i chińskiej to język, który w swoim alfabecie zawiera kilkanaście tysięcy znaków (tak swoją drogą, zastanawiałam się, jak wygląda chińska klawiatura ;P ) i samo brzmienie języka. Co mnie zaskoczyło, to akcja, która jest osadzona w nie tak dawnych czasach, koniec XIX w. nie jest tak odległy. To już były pierwsze oznaki, że film może mi się spodobać. Kolejne pozytywne wrażenie wywołała postać pierwszoplanowa grana przez Toma Cruise. Mimo przerażających jego myśli, wspomnień, zdobył moją sympatię od pierwszych scen filmu, które mnie rozbawiły. Jego śmiech był taki zaraźliwy ;D. Już się zaczęłam zastanawiać, czy to na pewno dramat, a nie komedia. Było mi do śmiechu, ale do czasu, zanim wielki bohater przestał wygrywać. Co mnie zdziwiło, gdyż często jest tak, że główny wódz, bohater, żołnierz jest niepokonany, a tu kolejne ciosy. Interesującą postacią była Taka, która wśród przeważającej ilości mężczyzn, była dla odmiany wzorem kobiety japońskiej, której zadaniem jest dbanie o dom i wychowanie dzieci i bezwzględne posłuszeństwo mężczyźnie, bez którego jest nikim. Podobała mi się jej skromność i prostota. Specjalnie patrzyłam na jej stopy, ale jak na dawne obyczaje miała je olbrzymie. To taka aluzja do książek historycznych. Intrygujące było to, że musiała opiekować się żołnierzem, który zabił jej męża, czyżby dlatego miała taki wstręt do niego?

Zakończenia tej historii są przeróżne, każdy ma swoją wersję, ale myślę, że ta najpozytywniejsza została przedstawiona w filmie, chętnie bym obejrzała dalsze losy Algrena u boku Taki. Tła obrazu i muzyczne dawały specyficzny klimat Japonii, która staje się poprzez film jeszcze bardziej interesująca.