Piorun

  Reżyseria: Chris Williams, Byron Howard, Grzegorz Pawlak

Piorun jest psim gwiazdorem Hollywoodu. Gra bojowniczego psa w filmie SF wraz z swoją właścicielką Penny. Przez przypadek trafia do Nowego Jorku i wtedy odbywa długą, pełną perypetii podróż z nowo poznanymi przyjaciółmi: chomikiem Rhino i kotką Marleną.

Zazwyczaj nie lubię oglądać ponownie jakiś filmów, dla mnie to strata czasu, bo w tym czasie mogłabym obejrzeć coś nowego. Dlatego niechętnie zabrałam się do ponownego obejrzenia Pioruna, ale tym razem w całości, żeby móc napisać recenzję. Niechętnie, bo fabuła jest oklepana i w sumie nic nowego w tej animacji nie mamy. Mieliśmy i wciąż mamy zoologicznych bohaterów, którzy wcielają się w różne postacie. Zazwyczaj z takim postaciami wiąże się to, że gdzieś zostaną porwani, wywiezieni czy zgubieni i przez cały film próbują wrócić do swojego domu, do swojej pani. I mnie to nudzi. Jak już na początku zauważam coś takiego to po prostu już czuje się tym filmem znudzona, bo naprawdę wątpie, żeby podczas tych przygód w między czasie działo się coś wyjątkowego. Tu nie było żadnych powalających i zabawnych tekstów, bo jeśli miały być, to zostały w taki sposób powiedziane, że zaraz skojarzenia mam z „żenującym żartem prowadzącego”. Jedynie co mi się podobało to poziom grafiki, który przez tak krótki czas tak wzrósł, przez co będzie za niedługo trudno odróżnić animację od normalnego filmu zdjęciowego. I właściwie jedyną przyjemnością było oglądanie obrazu, uroczych bohaterów z wdzięcznymi ruchami i mimiką. Bo zaś muzyka, to też by się prosiło o coś lepszego…

Nie wiem na ile przy tym filmie bawiły się dzieciaki, mam nadzieję, że lepiej niż dorośli, bo tak to szkoda produkcji.

Ocena: 4,5/10