O czystkach w szafie, czyli… Slow fashion. Modowa rewolucja – Joanna Glogaza

Od jakiegoś czasu można zaobserwować modę na minimalizm i porządki w szafach oraz w domu. Z pewnością osoby ze skłonnością do chomikowania przedmiotów wszelakiego rodzaju na tym skorzystają. Po książkę Joanny Glogazy sięgnęłam z ciekawości, co blogerka modowa może ciekawego zaoferować, ale też z pewnym dystansem, ponieważ obawiałam się, że autorka będzie dyktować mi styl ubierania. A tego bym nie zdzierżyła, zwłaszcza że nie poznałam jeszcze blogerki modowej, która potrafiłaby się dobrze ubierać. (Czasem się uda im coś dobrze dopasować, ale zwykle ich zdjęcia gryzą mnie w oczy). Z tego powodu, że umiem to robić lepiej, niektórzy (Gosiarello pozdrawiam Cię!) próbują mnie przekonać do założenia własnego bloga modowego, ale sobie odpuszczę. A zresztą… Autorka książki, odnoszę wrażenie, też krytykuje blogerki modowe, czy wręcz robi im antyreklamę, ponieważ nakłania swoich odbiorców zarówno do unikania spotkań w galeriach handlowych, jak i nie zaglądania na strony i blogi poświęcone modzie.

O czym jest Slow fashion. Modowa rewolucja? To poradnik mający wyleczyć z nałogu zakupoholika. Kupuj mniej, ale lepiej. Joanna Glogaza pisze o nadmiernym kupowaniu ubrań i zbieraniu gratisów od sponsorów, ale to można przełożyć też na książkoholików, którzy nie potrafią powstrzymać się od promocyjnych zakupów i propozycji recenzenckich ze strony wydawnictw. Ja tego problemu nie mam. I mówię to całkiem szczerze. Ostatnią książkę kupiłam w grudniu i była do książka do pracy licencjackiej, a w tym roku egzemplarzy recenzenckich, które zamówiłam (a nie, które przyszły niespodziewanie), było zaledwie 14. Nie czuję potrzeby kupowania, kiedy wokół jest kilkadziesiąt świetnie zaopatrzonych bibliotek lub mogę pożyczyć od znajomych. Jeśli chodzi o ubrania, to kupuję je w 99% na koszt firmy, buty zwykle z własnej kieszeni, ale ja też nie widzę sensu w kupowaniu balerin czy szpilek za 60-100 zł, które zużyją się w tym samym czasie co te za 15-20 zł. Tu argumenty blogerki, dotyczące jakości kupowanego produktu, mnie nie przekonują, bo doświadczenie mam inne. W przypadku butów jestem zwolenniczką posiadania ich w sporej ilości, dlatego że wówczas większość par nosisz nie przez jeden sezon, ale przez kilka lat (do dziś mam 3 pary balerin, które kupiłam w 2-3. klasie liceum).

Trochę przeraża mnie posiadanie minimalistycznej szafy, gdzie odgórnie ma się ułożone komplety ubrań. Zaledwie kilka kompletów. Ja bym się znudziła. Każda najulubieńsza sukienka po trzech dniach noszenia mi się znudzi, mam ochotę ubrać inną, w innym kroju i kolorze. Do tamtej wrócę, po paru tygodniach. Jak do wielu innych noszonych w tzw. międzyczasie. Mam kilka ułożonych kompletów ubrań, ale po jakimś czasie to się robi nudne, by ubierać cały czas tę samą miętową bluzkę do tej samej miętowo-brązowej spódnicy. Niedawno, po wielu latach, pozbyłam się tej spódnicy, bo pasuje tylko do tej jednej bluzki, z poczucia monotonii przestałam lubić tę kieckę. Poradniki minimalistów oraz książka Glogazy przekonują mnie w tym, by pozbyć się rzeczy, których się nie lubi. Dzięki temu poczułam ulgę (i usprawiedliwienie) w pozbywaniu się wielu ubrań. Ale nie przekonają mnie do tego, by ograniczyć ilość ubrań w szafie. Zadziwiają mnie ludzie (i nie mówię tego w sposób krytyczny), którzy potrafią ograniczyć się do jednego, dwóch strojów (jedna z profesorek z wydziału tak się ubierała i mówiła wprost, że tak lubi). Jednym pasuje achromatyczny minimalizm, inni się odnajdują w kolorowych i licznych kolekcjach. Nie jestem w stanie powiedzieć, ile mam ubrań, ale w ilości sukienek pobiłam główną bohaterkę znanej komedii romantycznej. Uznałam, że sukienki rozwiązują problem dopasowania góry do dołu (bądź odwrotnie), a jedynym „problemem” okazuje się być dopasowanie butów i biżuterii.

W wielu kwestiach nie zgadzam się z podejściem Joanny Glogazy, może dlatego że nie mam problemu nadmiernym kupowaniem czegokolwiek i nie mam tendencji do chomikowania. Ja wręcz uwielbiam wyrzucać rzeczy i czuję się niekomfortowo, kiedy decyzja o pozbyciu się danego przedmiotu, który uważam za zbędny, nie należy do mnie. Ale też nie chcę popadać w skrajność i w jakikolwiek ograniczać się, jeśli wciąż są setki przedmiotów, które lubię mieć, to dlaczego miałabym choć jednego z nich pozbywać się?

PS. Najbardziej z tej książki rozbawiło mnie zdanie o tym, że rajstopy lubią się gromadzić. Marzę wręcz o tym, żeby moje też się gromadziły. Mój przerób rajstop, które zwykle są na jeden raz (dla ich trwałości nie ma znaczenia, czy kosztują 1,99 czy 29,90 [nie wierzę też, że te z perłami za 510 zł do kupienia na Grodzkiej w Krakowie, są trwalsze] – różnica w cenie to tylko różnica komfortu podczas noszenia rajstop, te z średniego pułapu cenowego lepiej się dopasowują do ciała i nie mehaczą się), może doprowadzić do bankructwa.