Ciekawy przypadek Benjamina Buttona

  Reżyseria: David Fincher

Historia Benjamina (Brad Pitt) dla którego mijający czas też jest udręką. Urodził się jako staruszek i idzie przez życie będąc z wiekiem coraz młodszy.  Poznaje ludzi, a za tym idzie miłość, śmierć, przyjaźń, wartości w życiu, które być może są jedynymi rzeczami, które są trwałe. Jak wygląda życie, które zaczyna się od przedwczesnostarczej choroby, poprzez zdziwienie społeczeństwa na brak doświadczenia życiowego, miłość do kogoś, kto robi się starszy, gdy on coraz młodszy, aż do śmierci jako noworodek.

Emocje po wczorajszym seansie już nieco opadły i całe szczęście, bo jak bym miała kolejną noc się zamartwiać, użalać i płakać nad losem Benjamina, a szczególnie śmierci noworodka, która jest wyjątkowo przejmującym momentem, nawet jeśli przeżył już całe życie. Po prostu im bliżej końca, im Benjamin coraz młodszy coraz bardziej mną drgało wiedząc co nastąpi i jak się skończy, mimo, że już w połowie filmu byłam bardzo ciekawa jak on zniknie, i w końcu nie wytrzymałam, łzy popłynęły, byłam w żałobie. A początek był taki zabawny, niby było mi żal, że on taki brzydki musi być w pierwszym etapie życia, ale głównie śmiesznie to wyglądało taki mały staruszek. Ale jak już nieraz stwierdzono, ludzie na starość robią się jak dzieci, wymagają takiej samej opieki, z tą różnicą, że dziecko powoli się rozwija, a staruszek umiera. No właśnie, apropos umierania, film jest strasznie ponury, gdyż mieszkając w domu starców co chwile ktoś umiera i co chwile scena pogrzebu, w dodatku przyszedł czas II wojny światowej. Obskurne scenerie holownika i morza podczas wojny, a co nagorsze, ciało kapitana artysty całe wytatuowane. Fuj. Benjamin w owym ciele nawet pasował do „takiego towarzystwa”. Jak zostałam zapytana czy Pitt mi się podoba (jak już był młody) to odpowiedziałam, że przystojniejszy niż wcześniej ;P. Choć nie ukrywam, że to nie mój typ, tak samo jak Zakościelny, przystojny owszem jest, ale dla mnie nie atrakcyjny. Poza ponurością i koszmarnym smutkiem były zabawne momenty, jak jeden z domu starców opowiadał, że go piorun strzelił 7 razy i za każdym razem zaczynał od innej historii. Moje ulubione sceny. W ogóle film uzmysłowił mi dlaczego wraz upływem czasu jesteśmy coraz starsi a nie młodsi. Niby fajniej było by na odwrót. Ale w praktyce noworodki nie dały by radę opiekować się staruszkami jak staruszkowie noworodkami i śmierć maleństwa jest straszniejsza niż staruszka. Ostatnie sceny były mocno przejmujące i wzruszające. Za wrażliwa jestem na takie momenty.

Uczucia podczas oglądania filmu miałam naprawdę różne od przygnębienia, śmiechu, obrzydzenia, nudzenia po sentymentalne związanie się z głównym bohaterem. Dzieło jest o tyle ciekawe, że ma dość oryginalną fabułę (przynajmniej ja się z taką zetknęłam pierwszy raz) i naprawdę porządne wykonanie. Szczególnie gratuluję Bradowi Pittowi, który po tym filmie zdobył odrobinę mojej sympatii.