Autor: Gillian Bagwell
Bardzo lubię powieści historyczne, a szczególnie te, których akcja dzieje się w Anglii. One pozwalają zwykłemu czytelnikowi zafascynować się danym okresem historii, gdyż zabarwiona historia lepiej wchodzi do głowy niż ta szkolna, zwłaszcza kiedy wykładowca do pasjonatów nie należy. Powieści historyczne dzielę na męskie, które są pełne akcji na frontach oraz żeńskie, w których dominują skandale miłosne i poznajemy kulisy królewskich komnat. Zazwyczaj rodzaj takiej powieści możemy określi po płci autora, ale nie zawsze.
Królewska Nierządnica należy do tych żeńskich powieści, choć na pojawienie się Nell Gwynn na dworze królewskim czytelnik musi przeczekać conajmniej pół książki. Co nie znaczy, że pierwsza połowa jest nudna i bez znaczenia. Na początku poznajemy młodziutką Nell, która pochodzi z ubogiej rodziny, ciężko pracuje, a w domu mama nie żałuje jej bicia. Jesteśmy w momencie, kiedy Nell postanawia uciec z domu, by zająć się zawodem, którego podjęła się jej starsza siostra, a kiedyś jej matka – prostytucji. Zanim odnajdzie siostrę, która mieszka i pracuje o Madame Rose, zalicza pierwszych klientów, co nie kończy się satysfakcją, lecz upokorzeniem. Na szczęście szybko trafia do siostry, która zaprowadza ją do swojej szefowej, a ta przyjmuje Nell do swojego domu. Tutaj bohaterka poznaje „uroki” pracy, ale także nowych interesujących ludzi. Tu zaczyna się jej przygoda z teatrem, dzięki której zwróci na siebie uwagę króla.
Nell Gwynn jest postacią podbijającą serca wszystkich mieszkańców, jej urok pozwala na chwilę ukryć swoje nędzne pochodzenie, którego prędzej czy później odczuwa skutki. Z drugiej strony bohaterce nie zależy specjalnie na wysokim stanowisku, ponieważ będąc już w łaskach u króla, nie chce być wyjątkowo traktowana przez znajomych z nizin. Dziewczyna w głębii woła do nich, że jest taka jak oni, też jest dziwką… tyle, że króla. Znowu obserwując kobiety na dworze, kontrkandydatki na nałożnicę króla, Nell czuje się gorsza, zwłaszcza kiedy król nie chcę jej nadać szlachetnego tytułu. Mimo wszystko Nell jest bohaterką, której nie można nie polubić. U niej najbardziej mi się podobało poczucie humoru, której jej prawie nie opuszczało do samej śmierci.
Na urozmaicenie fabuły zostały wprowadzone postacie fikcyjne, czarne charaktery, które nadawały akcji momentów napięcia. A rozwinięcie ról postaci z młodości Nell były wstępem do wydarzeń nieuchronnych związanych z przemijaniem czasu. Dlatego końcówkę książki, która jest naprawdę przygnębiająca, pamiętam w czarnych barwach.
Powieść dla czytelników, którzy z zainteresowaniem poznają sekrety kolejnych królewskich kochanic.
Ocena: 5/6
