Autor: Katarzyna Grochola
Do autorki żywiłam sentyment dzięki cyklowi Żaby i anioły, w którego skład wchodziły książki pozostające w pamięci na długo. Chyba były to najlepsze polskie powieści obyczajowe, które doczekały się ekranizacji. Po tak wspaniałym wstępie znajomości z Katarzyną Grocholą chętnie sięgałam po inne jej książki, które mnie rozczarowywały. Nie były to powieści, tylko zbiory opowiadań, których klimat był daleki od Nigdy w życiu czy Ja wam pokaże. Mój zapał został ostudzony, a Podanie o miłość pobrałam z podaja tylko z powodu braku lepszego pomysłu na zużycie punktów. Nic więc dziwnego, że pozycja ta leżała na półce parę lat i sięgnęłam teraz po nią tylko dzięki wyzwaniu trójka e-pik organizowanemu przez sardegnę, w którym w końcu postanowiłam wziąć udział. Wyzwania są dobre na sięgnięcie po książki z własnej półki (o! kolejne wyzwanie).
Cóż mogę rzec. Książka składa się z dziesięciu opowiadań, jednych krótszych, innych długich. Są one o gorzko-kwaśnych sprawach życia. O pracy, przez którą ludzie mogą się spotkać tylko w jeden dzień tygodnia, o mężach, z którymi kobiety się rozstają z różnych powodów, o dziecięcych marzeniach i miłostkach, które kończą się tragicznie, o śmierci z powodu choroby i zabójstwie, a może raczej dokonanej eutanazji z miłości. Tu nie ma pozytywnej energii, puenty są przygnębiające, głównie dlatego, że są prawdziwe, że pokazują jak nie wiele trzeba do nieszczęścia. Nie ma wśród tych dziesięciu opowiadania, które bardziej mnie urzekło niż pozostałe. Poziom mają mniej więcej równy. Być może wiele straciłam, z tego powodu, że treść znałam zanim ją przeczytałam (wcześniej dałam ją mamie przeczytać). Być może byłabym bardziej zaskoczona i opowiadania wywarłyby na mnie większe wrażenie zdołowania. A tak, podchodziłam z pewnym dystansem.
Nie, zbiory opowiadań to nie to co chciałabym czytać spod pióra Katarzyny Grocholi.
Ocena: 3/6
Książka przeczytana w ramach wyzwania lipcowej trójki e-pik.
