Niania w Nowym Jorku

  Reżyseria: Robert Pulcini, Shan Springer Berman

21-letnia studentka (Scarlett Johansson) kończy college i poszukuje pracy. Przez przypadek spotyka osobę, która potrzebuje niani. Tak więc zostaje nianią, która zajmuje się Grayerem (Nicholas Art), synem państwa X, niemalże przez 24h/7. Poza tym na głowie ma problemy małżeńskie pracodawców, osobiste sercowe no i rodzinne, bo matka o niczym nie wie. Jednak przy tym wszystkim dostrzega jeden wielki problem jakim jest sytuacja panująca w domu Grayera.

Poznałam książkę, teraz film. Są zmiany, ale nie tak wielkie, jak to słyszałam od różnych osób. Naprawdę irytujące zmiany pomiędzy pismem a obrazem można dostrzec w Pamiętniku księżniczki. Początek trochę się różni, bo tu Annie jest po studiach a w książce w trakcie i ponadto tu praca niani była nieplanowana, a tam dawała ogłoszenia, no i matka o wszystkim wiedziała. I drugą znaczącą zmianą jest zakończenie, które w komediach musi być szczęśliwe. I to akurat mi się podobało, tzn. podniosło mnie na duchu, bo żal mi było tego dziecka. Nad tym problemem rozpisywałam się w recenzji książki [w bocznej ramce jest adres]. Tu skupię się na filmie od strony technicznej. Aktorzy się spisali nieźle, trochę inaczej wyobrażałam sobie pana X, ale każdy inaczej widzi opisane postacie. Ameryka jak Ameryka, nic nowego i ciekawego, dało się przeżyć. Muzeum mi się podobało i te teksty, że niby dionozaury były przodkami pani X xD. Trochę zastanawia mnie dlaczego to miała być komedia romantyczna. Fakt, że wątku o Hawardowym ciachu nie brakło i naprawdę było wiele zabawnych i romantycznych scen, ale głównie problem jest skupiony na pracy niani w niekochającej się rodzinie. (sprawdziłam na filmwebie, na szczęście też jest przydzielone do dramatu i słusznie)

Wiadomo co jest lepsze, bo książki zazwyczaj są lepsze od filmów i w tym przypadku nie było inaczej. W książce bardziej był ukazany dramat, a tu jak komedia to trochę złagodzili. Choć moment, kiedy pani X jechała do SPA zostawiając chorego syna to był chyba nawet bardziej dramatyczny. Polecam go szczególnie rodzicom, a jak już zapracowani nie majączasu obejrzeć go całego to przynajmniej końcowy fragment wywodu Annie i niech sobie czasem pomyślą. Mimo, że w najbliższym rejonie nie jest to tak widoczne to niestety takie rodziny też żyją w sąsiedztwie.