Autor: Eric-Emmanuel Schmitt
Zaintrygowana postacią i jego innym życiem, życiem artysty. To mnie zszokowało trochę, bo Hitlera znałam tylko od tej powszechnie znanej, postaci historycznej. Skoro autor zmienił jedno zdarzenie w życiu Hitlera, spodziewałam się, że zmieni też cały jego bieg. Nie wiem, ile z tego co napisał jest oparte na faktach, a ile na wyobraźni autora, ale książka, której wydania obawiał się autor, jak pisał swoim dzienniku, który jest zamieszczony na końcu książki, jest naprawdę dobra. Perspektywa malowania martwej składającej się z samego mięsa, była naprawdę odpychająca, zwłaszcza po kilku dniach pracy. Poruszenie seksualności Hitlera było dość intrygującym zabiegiem, gdyż Hitler kojarzył mi się dotąd jako twardy człowiek bez serca i duszy, który miał żonę, ale tak, żeby mieć. W powieści był przedstawiony jako mężczyzna, który ma problemy z uczuciami, a dokładniej z ich brakiem. Dopiero po kilku spotkaniach terapeutycznych i zetknięć z kobietą, tych właściwych (wiecie co mam na myśli), widać było uczucia w jego aktach na płótnie. Jeśli chodzi o jego kobiety to można się pogubić; ile ich miał, którą z kiedy i co. Zwykle czytając książki o II wojnie światowej, czytamy o tragediach w rodzinie bohatera i ich znajomych. Tu II wojna nie była brutalna, może był lęk i jakieś sceny sadyzmu, ale prawie nie zauważalne, w końcu to Niemcy, dowódcy, którzy postrach sieli na terenach innych państw. Czytając opis, spodziewałam się szczegółowych zdarzeń na ASP, przedstawienie Hitlera jako studenta i artystę i na tym koniec. Ujęto jedno i drugie, ale niezbyt szczegółowo, zresztą, trudno by zmienić życia bieg człowieka, który był jaki był i to od dziecka miał wyrobione zdanie o sobie, że jest pępkiem świata. Obojętnie co by się nie wydarzyło, biegu historii by nie zmieniło, chyba, że jego wcześniejsza śmierć. Tylko co z tego, nie był jedynym z takim mniemaniem o sobie i podejściem do świata. Przykład? Mussolini. Powieść interesująca, przedstawiająca fakty w innej perspektywie, skupiająca się mocno na charakterze Hitlera, a nie wydarzeniach wokół niego. Polecam.
Opis:
W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt kreśli podwójny portret tytułowego bohatera. Naszym oczom ukazują się na zmianę: Hitler-dyktator i Hitler-artysta, zakompleksiony despota i spełniony, szczęśliwy mężczyzna. Historia prawdziwa przeplata się z historią, która mogła się zdarzyć…
Dlaczego losy świata potoczyły się tak, a nie inaczej? Co sprawia, że człowiek raz wybiera dobro, a innym razem zło? Czy wszystkim rządzi przypadek? W napisanej z rozmachem i dużą swadą książce Schmitt stawia pytania o źródło i naturę zła. Każdy z nas ma w sobie jasną i ciemną stronę – i lepiej o tym nie zapominać.
Zaczynając czytać Twoją recenzję nasunęła mi się jedna myśl, czyżby kolejna książka mająca na celu usprawiedliwienie postępowania wielkiego zbrodniarza, tym, że interesował się muzyką, filozofią, literaturą… Tak było np. w przypadku „Łaskawie” Littella. Jednak jakoś mi to nie pasowało do Schmitta. A tu widzę, że autor używa tej jakże znanej i rozpoznawalnej postaci aby przekazać jakąś mądrość. Hm. Ciekawy zabieg. Ze względu na postać Hitlera, która jest niejako głównym bohaterem, wiele osób może po nią sięgnąć. Z ciekawości.Jak jeszcze żadna powieść tego autora, ta mnie zaintrygowała, a jednocześnie odrzuciła. (Oczywiście mówię cały czas teoretycznie, książki nie czytałam.) To pierwsza książka tego autora, po którą mam ochotę sięgnąć. Może dlatego, że nie podejmuje on tematu wiary oraz Boga.Rozważę. Obawiam się, że nie spełniłam żadnego z warunków komentowania. Choć w sumie napisałam coś w rodzaju refleksji na temat tej książki, tyle, że nie potrzebowałam, do zrobienia tego, znajomości jej treści.
W porządku, napisałaś mądry komentarz będący twoją refleksją, nie ograniczającą się „może przeczytam” czy „nie jestem zainteresowana”.