500 dni miłości

  Reżyseria: Marc Webb

Tom (Joseph Gordon-Levitt) pisze teksty do kartek okolicznościowych. W jego firmie pojawia się Summer (Zooey Deschanel), piękna dziewczyna, która nie wierzy w miłość. Proponuje Tomowi przyjaźń, która wg Toma zaczyna przerastać się w coś poważniejszego. Summer jednak nie chce poważnego związku, więc go porzuca. Tom nie potrafi się z tym pogodzić.

Czytałam na temat tej komedii romantycznej wiele pochlebnych opinii zwracających uwagę na jej odejście od typowego schematu tego gatunku. I owszem zgodzę, że 500 dni miłości są nie typową komedią romantyczną. Ale czy ta nietypowość pozytywnie wpływa na film? Niekoniecznie. Dla mnie w tym filmie panuje chaos. Owszem da się w nim połapać co było przed, a co po, a co teraz o czym informują nam numerki. Jednak wciąż czuję brak konkretnego przesłania. A raczej zakończenie, w którym tekst jest sprzeczny z obrazem.

Na początku spotkań Toma i Summer mówią o miłości, która wg Toma istnieje, a wg Summer jest fikcją. Spotykają się po dłuższym czasie od ich zerwania, kiedy Summer wyszła za mąż. Wówczas ich role się odwracają. Tom do końca filmu zaprzecza istnieniu czegoś takiego jak los, przeznaczenie i miłość. Po czym umawia się na kawę z spotkaną przed rozmową kwalifkacyjną kobietą. Jakby chciał zaprzeczyć własnym słowom. I powiem, że irytowała mnie podstawa głównych bohaterów, choć wśród nich dostrzegła wiele cech podobnych do mnie i sytuacji, w których miałam okazję się znaleźć. Innymi słowy stwierdziłam, że muszę być strasznie irytującą osobą ;P.

Podobało mi się to, że wśród tylu komedii romantycznych potrafią stworzyć film odbiegający od znanych już schematów i bez wulgarności. Jednakże nie wyszło to na tyle dobrze, by mnie zachwycić.

Ocena: 6,5/10