Nostalgia anioła

  Reżyseria: Peter Jackson

Suzie (Saoirse Ronan) w młodym wieku zostaje zgwałcona i zamordowana przez sąsiada (Stanley Tucci). Przez kolejne tygodnie z nieba obserwuje życie swojej rodziny, która wciąż wierzy, że ją odnajdą i sąsiada, który zaciera ślady po morderstwie. Patrzy jak jej rodzice się rozchodzą, jak siostra się zmienia i osiąga pewne sprawy wcześniej niż Suzie, jak jej ojciec pragnie zemsty, i jak przeżywa nieszczęśliwą miłość Ray. Niebo jest piękne, ale Suzie trudno oderwać się od świata żywych.

Jest to kolejne dzieło reżysera Władcy Pierścieni, King Konga i innych znanych produkcji. Szczerze powiedziawczy nie widziałam żadnego filmu Jacksona, co może wstyd się przyznać. Ale na swoje usprawiedliwienie mam, że np. Władcy Pierścienia nie mam chęci oglądać, bo książka mi się nie podobała, bardzo nie podobała. Jednak po tym filmie uznałam, że może warto zmienić to, i poznać kilka jego dzieł, bo Nostalgia anioła jest przepięknym filmem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam takie piękne dzieło. Książki nie czytałam, więc nie mam porównania, ale filmem jestem zachwycona.

Fabuła jest smutna, bo jakby nie było odebranie młodej dziewczynie życie, które miała szczęśliwe, bo miała kochającą rodzinę i nawet spodobała się chłopakowi, w którym kochała się już od dłuższego czasu, wszystko układało się wspaniale. A jednak nie było jej dane zaznać tego szczęścia na długo. Po śmierci trafiła do pięknego miejsca, gdzie miała życzliwą towarzyszkę i mogła robić co zechce, a jednak wracała do przeszłości nie mogąc zgodzić się z tak nagłym odejściem. Pewnie na jej miejscu wielu z nas miałoby takie odczucie nienawiści, poczucie niesprawiedliwości. Historia ta wzrusza, bo jest zarazem piękna i smutna.

Historii towarzyszy wyjątkowa sceneria, która przyjemnie zachwyca zmysł wzroku. I przyczynia się do niesamowitego baśniowego klimatu. Te niebo, wody, pejzaże, roślinność – po prostu cudo. Pod względem scenografii i efektów specjalnych jest to jedno z najpiękniejszych filmów jakie widziałam.

Odnośnie postaci mam do powiedzenia tyle, że początkowo nie przekonywała mnie Suzie, grana przez Ronan, ale z czasem stwierdziłam, że ta postać taka powinna być, że to pasuje. Poczułam wielką sympatię do ojca Suzie, więc też po jej zaginięciu, było mi go strasznie żal. Ciekawą postacią była babcia, ale czy jest to możliwe, żeby miała 35 lat? Nie, to musiał być błąd w napisach. Natomiast jeśli chodzi o tego sąsiada, to mam awers do pedofilów i po prostu napawał mnie obrzydzeniem.

Film jest baśnią, fantasy, ale sprawdza się też jako thriller, gdyż napięcia jest mnóstwo, szczególnie w scenie, kiedy Suzie schodzi do tego klubu dla dzieciaków i kiedy Lindsay urzęduje w domu Harveya. Właściwie nie mam zarzutów, myślę że jakbym przeczytała książkę, znalazłoby się ich trochę, bo zauważyłam kilka różnic pomiędzy fabułą książki opowiedzianą przez koleżanką, a filmem. Ale z racji tego, że nie czytałam, nie mam prawa zarzucać tego o czym nie mam pojęcia. Gorąco polecam!

Ocena: 9,5/10